روزی روزگاری، خودروها نه تنها دو یا حتی سه پدال، بلکه چهار پدال داشتند. این پدال زمانی در منتهاالیه سمت چپ سمت راننده قرار داشت. همه می‌دانند که پدال گاز (در سمت راست) و پدال ترمز (سمت چپ گاز قرار دارد) چه کارهایی انجام می‌دهند. اگر خودروی شما جعبه‌دنده دستی داشته باشد، پدال کلاچ در سمت چپ قرار می‌گیرد. حالا یک پدال چهارم چه کاربردی می‌تواند داشته باشد؟
قبل از آنکه ترمز پارک الکترونیکی در روزگار خودروهای مدرن امروزی به کار رود، و پیش از آنکه ترمز دستی کشویی استاندارد در کنسول مرکزی نصب شود، ترمز پارک به روش قدیمی و پدالی وجود داشت. بله، آن پدال چهارم همان چیزی بود که در آن روزگاران ترمز دستی محسوب می‌شد. گاهی اوقات کلمه «Park» روی لاستیک آن برجسته شده بود تا به عنوان یادآوری شما را از اشتباه گرفتن آن با کلاچ که پیامدهای بسیار بدی خواهد داشت، برحذر دارد؛ بنابراین ممکن است فکر کنید به همین دلیل آن از یک پدال تحت کنترل پا به یک ترمز دستی ایمن‌تر تغییر یافته است. اما در واقع، این چنین نبوده است.
ترمز اضطراری به عنوان پشتیبان در صورتی طراحی شده بود که سیستم ترمز اصلی خودرو از کار بیفتد. تمامی خودروهایی که از تاریخ ۱ ژوئیه ۱۹۷۳ به بعد ساخته شدند، مجبور به داشتن چنین سیستمی بودند. پدال چهارم در دورترین قسمت سمت چپ قرار می‌گرفت؛ معمولاً در کنار پنل چپ در فضای پای راننده مستقر بود. راننده آن را پایین می‌فشرد تا صدای کلیکی به گوش برسد و سپس یک دکمه یا دستگیره درست بالای پدال را برای غیرفعال کردن آن می‌کشید. در برخی موارد، شما در واقع دوباره پدال را فشار می‌دادید تا از حالت فعال خارج شود.
خودروهای مدرن امروزی با صندلی‌های انفرادی مجهز شده‌اند، اما این وضعیت در حدود شصت سال اول عمر اتومبیل‌های آمریکایی چنین نبود. در گذشته، خانواده‌ها خودروهای سدان را با صندلی‌های نیمکتی دریافت می‌کردند، چون این نوع صندلی‌ها جای بیشتری برای نشستن فراهم می‌کردند و ساخت آن‌ها بسیار آسان‌تر و ارزان‌تر بود.
بسیاری از افرادی که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بزرگ شده‌اند — زمانی که کمربند ایمنی بیشتر یک پیشنهاد بود تا یک قانون — با علاقه خاطراتی از سواری در خودروهایی با صندلی‌های نیمکتی و حتی مالکیت چنین خودروهایی را به یاد می‌آورند.
با تحول در طراحی خودرو، ون‌های ایستگاهی جذاب آمریکایی و خودروهای عضلانی که زمانی بر جاده‌ها حکمرانی می‌کردند، به دلیل اهمیت فزاینده‌ی مصرف سوخت و بهره‌وری برای مصرف‌کنندگان، کوچک‌تر شدند. به عنوان نتیجه‌ی این تغییر، فضای پاها کاهش یافت، صندلی‌های نیمکتی جای خود را به صندلی‌های تک نفره دادند و کنسول مرکزی – که مملو از ویژگی‌ها و امکانات بود – به یک جزء معمولی در خودروها تبدیل گشت. با کمبود فضای کافی در پای راننده، پدال پارک قدیمی به ترمز دستی در کنسول مرکزی دگرگون شد. اکنون حتی این سیستم نیز در حال منسوخ شدن است، به‌طوری که تنها ۹٪ از خودروهای جدید دارای آن هستند.